آمد بهار جان ها .....

مطالب مرتبط

بهار می‌آید با جامه‌ی سپیدی از شکوفه بر تن، با تاجی از سنبل بر سر و با دسته‌ای سوسن در بر

بهار می‌آید و مشام جان‌ها را به بوی خوش گل‌های رنگینش می‌نوازد. بهار می‌آید، با همان شکوه دیرین، همان شور شیرین، و همان وجود مهرآفرین

آغاز بهار، نوید شروعی دوباره است.

صفیر تولدی نو، دوباره زاده شدن و بار دیگر زیستن

ندای پالودن جان‌های آلوده است و نو کردن وجود فرسوده، زیر بارانی سرشار از عشق و سراسر شکوه

پس در این روزِ نو، که بار دیگر طبیعت بی‌جان را، حیاتی تازه بخشیده و رخوت زمستان را به فضای پرمهر نوای مستان

مبدل کرده است، همراه با جهان هستی، رخت کهنه از تن بر کن و تو نیز بهاری شو. که به قول حافظ شیرین سخن:

«سخن در پرده می‌گویم چو گل از غنچه بیرون آی که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزی»

بدرود ای بزرگ ترین ماه خداوند و ای عید اولیای خدا.

بدرود ای ماهی که تا تو بودی، امن و سلامت بود.

بدرود ای آنکه نه در مصاحبت تو کراهت بود و نه در معاشرتت ناپسندی.

بدرود که سرشار از برکات بر ما درآمدی و ما را از آلودگی های گناه شست وشو دادی.

بدرود که چه بدی ها با آمدنت از ما دور شد و چه خیرات که ما را نصیب آمد.

بدرود تو را و آن شب قدرت را که از هزار ماه بهتر است.

بدرود تو را و آن فضل و کرم تو را که اینک از آن محروم مانده ایم.

بدرود ای ماه دست یافتن به آرزوها.

۱۸ فروردین ۱۴۰۴/دیدگاه‌ها بسته هستند