حضرت فاطمه ی زهرا(سلام الله علیها) همواره امام حسن(علیهالسلام) را که بیش از هفت سال نداشت به مسجد می فرستاد.

تا آنچه را که رسول خدا (صلی الله علیه واله وسلم) در میان مسلمین مطرح می کند به خاطر بسپرد و شنیده های خود را برای مادر بازگو کند.

امام (علیهالسلام) نیز به صورتی شیوا و شیرین گفته های جدش را در خانه برای مادرش بیان می کرد.

در آن روزها، هرگاه امیر مومنان (علیهالسلام) به منزل می آمد در کمال تعجب می دید که حضرت زهرا (سلام الله علیها) از آیات تازه ی قرآن و روایات رسول خدا (صلی الله علیه واله وسلم) آگاه است!

پس از او پرسید: این علوم و معارف را چگونه بدست آوردی؟

حضرت زهرا (سلام الله علیها) فرمود: هر روز فرزندم حسن مرا از آیات و روایات تازه آگاه می کند.

در یکی از روزها امیر مومنان (علیهالسلام) در منزل مخفی شد تا سخن گفتن کودک خود را ملاحظه فرماید.

پس امام (ع) طبق معمول وارد خانه شد تا آنچه از پیامبر اکرم (صلی الله علیه واله وسلم) شنیده بود، برای مادر بیان نماید.

ولی این بار برخلاف همیشه، هنگام تکلم وی دچار لکنت می شد و کلمات را به زحمت ادا می کرد.
حضرت فاطمه (سلام الله علیها) متعجب شد و فرمود: پسرم چرا امروز در سخن گفتن ناتوان شده ای؟

امام مجتبی (علیهالسلام) فرمود: مادرجان! گویا شخص بزرگی سخنانم را می شنود، از این رو زبانم لکنت گرفته. ..!

در این حال امیر مومنان علی (علیه السلام) از پشت پرده بیرون آمد و فرزندش را در آغوش گرفته و بوسید.

(مناقب آل ابیطالب،ابن شهر آشوب،ج۴،ص۱۸)