با شنیدن صدای اذان احساس می کنم که دعوتنامه مهمانی با شکوهی را با صدای بلند برایم می خوانند و سرود هستی را می نوازند. همان آوای دلنشین که هر بار در گوشم زمزمه می شود گویی نهال عظیم الهیت را در وجودم می پروراند و با اسرار عمیق و شور انگیزش در وجودم رخنه می کند. با شنیدن این نوای با شکوه با هرگام رگباری از فروغ نهانی که در ضمیر جان نهفته است پیدا می کنم تا بالاخره در بی کران غفلت دوباره بغض امانم را می گیرد. در اعماق اغراض هوس همین نوای موزون است که جلوه ی جمال ایزد پاک را به یادم می آورد و حلاوت و شوق وصل را در جانم زنده می کند. احساسات برافروخته ی خاکیان به هنگام شنیدن اذان گواه عظمت کلام حق است. همان نوای که ماوای عروسک های سفالی در این خاکدان است و بنی آدم را بی اختیار در دریای مواج محبت الهی غرق می کند. صدای آشنایی که عیان و نهان عشق به خالق این خاکدان را در وجودم زنده می کند.
سرکار خانم فاطمه میرمحمدی